70. HAMARKADA – 1988: AVENIDA ZINEMA
Taldea hazi ahala, arropa entseatzeko eta gordetzeko leku berri baten beharrak gero eta handiagoak dira; horregatik, kokapen egokiagoa bilatu behar da. Une horretan, Sabino Aranako Sortzez Garbiaren Parrokiak, arazo handirik gabe, 4 lokal lagatzen ditu: Avenida Zinemako areto zaharra entseatzeko, gela bat jantziak gordetzeko, eta euskaltegi (taldeko kide asko euskara ikasten hasten dira) eta txoko gisa erabiltzen diren beste bi areto.
Areto horietan jarduerak antolatzen dira edo, besterik gabe, garai hartako taldekideak biltzen eta dibertitzen dira. Izan ere, Beti Jai Alairen helburu nagusietako bat akademiaren eredu klasikotik aldentzea (beti pertsona boluntarioek kudeatu izan dute, bai zuzentzeko, bai ikerketa edo prestakuntza gaietan irakasteko edo laguntzeko), eta, ideologia edo ikuspuntu desberdinak izan arren, taldea euskal kultura ezagutzeko eta zabaltzeko nahia komunean duten pertsonak erlazionatzeko tresna izan dadin saiatzea.
Areto horietan jarduerak antolatzen dira edo, besterik gabe, garai hartako taldekideak biltzen eta dibertitzen dira. Izan ere, Beti Jai Alairen helburu nagusietako bat akademiaren eredu klasikotik aldentzea izan da beti, eta, ideologia edo ikuspuntu desberdinak izan arren, euskal kultura ezagutzeko eta zabaltzeko nahia komunean duten pertsonen arteko harremanak ezartzeko tresna izan dadin saiatzea.
Herri eta hirietako jaietako kartel gehienetan dantza talde bat agertzen den urte horietan, taldea Bizkaiko herri gehienetan zehar ibiltzen da, eta aldi berean, dantza errepertoria eta jantziak zabaltzen hasten da, Euskal Herri osoko dantza eta tradizioak ahalik eta modu fidagarrienean islatzen saiatuz.
Urte horietan, grabagailua eskuan, herri askotara joaten da, oraindik ere beren tradizioak bizirik mantentzen dituztenetara, gero Euskal Herri osoan zehar ikasi eta antzeztu ahal izateko; urte horietan, harremanak hasten dira dantza talde autoktonoekin, eta kasu gehienetan gaur egun arte harremanak izan dira haiekin.
Filosofia hori izan da Beti Jai Alairen ezaugarri nagusia bere ibilbide osoan, hiriko dantza talde batena, zeinak, gerora galdutako dantza batzuk birsortu dituen garaian izan ezik, Euskal Herriko geografiaren zatirik handieneko dantza tradizionalak zintzo antzezteari ekin dion.
Garai honetan Dantzari Dantza Iurretako erara ikasten da, Lekeitioko Kaixarranka eta Eguzki Dantza, Mendexako Mahaigainekoak, Lanestosako arku dantza, Xemeingo Dantza, Txakolin, Luzaideko Dantzak…
Urte horietan sortzen diren harremanen artean, aipatzekoa da Donostiako Argia taldearekin mantentzen dena, garai hartan eragin handia izan zuena eta euskal dantza eta folklorearen munduan aldaketa garrantzitsu bat ekarri zuena.
Euskal Dantzarien Biltzarrarekin ere harreman estuak daude, 70eko hamarkadaren hasieran hasten baita Hegoaldean lanean, eta Beti Jai Alaiko lokala bera ere erabiltzen du entsegu eta bilera batzuetarako.
Hasieran egon ziren trikitilari edo txistulariak (Salvador Ugarte, Balbino Ojanguren, Silvestre Elezkano “Txilibrin”, Segundo Aldama…) jada ez daude, eta txistuaz gain hainbat instrumentu (alboka, txalaparta, gaita…) jotzen ikasten duten musikari berriak iristen ari dira. Hori da Kepa Junkera, Iñaki Zabaleta, “Motriko” edo Iñaki Egiluzen kasua, kasu batzuetan musikari garrantzitsuak izatera iritsi baitira.